سی بوشهر

سی بوشهر ( از دکتر سید جعفر حمیدی )

سی بوشِر هیچکه دِلش مثل مو غمگین نبیده

دل هیچکی مثِ مُو , یه کاسه ی خین نبیده

بخدا وختی که فکرش می کُنم , تَش می گیرُم

هیچکه دردِش مثِ مو , اینهمه سنگین نبیده

اُوِ دِریاش که میگِن شورِن و خِرّه نِمِکن

سی مو مثل شِکِرن , شیرین تر از این نبیده

تو کیچه پس کیچه هاش , وختی که تیفون می پیچه

هیچ غُناهِشتی ایجور دلکش و شیرین نبیده

اَی صِدُوی غِرّه طراقاش شُو بارونی خِشِن

ازو خَش تر بخدا , تاچین و ماچین نبیده

خیلی شهرا نبیده , وختی که بوشِر بیده تِش

مث بوشر زیتَرا شهری خوش آئین نبیده

اگه حالا ایجورِن , غربت غم تو دِلِشن

زیتَرا مثل حالا , اینهمه دل خین نبیده

تُوسّوناش اگه گرمِن , مِگه تخصیر خوشِن

اُو هواش ایجورین , بیخودی همچین نبیده

تو زمسّون عوضش مثل بهارن زمیناش

هر کجا سیل می کنی , بی گل و نسرین نبیده

سی چه میگین کیچه هاش اُوشُلی و پر سَبَخِن

کیچه هاشَم بخدا , ایجور که میگن نبیده

پس اَفتو که بری دل سی بوشِر پر می زنه

خاک هیچ جُوی دیگه دامنگیر و سنگین نبیده

ترجیع بندی برای لنگرگاه همیشگی ام بوشهر _ از آستاد منوچهر آتشی

ترجیع بندی برای لنگرگاه همیشگی ام : بوشهر

آه ای همیشه بندر

یابوی خسته ای که گاری بزرگ قصیل خلیج را

به سوی شوره زاران

بر شانه می کشانی و هرگز نمی رسانی

چه راه بی نهایتی

چه مژه های تلخ بلندی دارد این آفتاب

که غوا از سراب می رویاند

و زهر از بیابان می جوشاند

چه ظهر پر مخافتی

بندر

صیاد پیر خسته یک دنده

که تور سبز دریا را

غران رقص مدهش شوریده ها و شیر

بر کتف ها گره زده

با قصد روستاهای مطرود

می کشانی

هرگز نمی رسانی

چه اشتهای شومی دارد این آسمان

که می مکد پرنده و ماهی را

به آروارههای حریصش

و قحط می تراود

از بزاق پلیدش

بوشهر خون و قاچاق

بوشهر طاق جنی و خونی

جن قدیم خونی استعمار

بوشهر قهوه خانه و پر حرفی

بوشهر میر مهنا

دریانورد عاصی بی پروا

عیار کوچه ها و کوشک های پر خطر دریا

که ریسمان گیسوی وحشی را

بر کتف ناوهای انیران می تابانی

مغرور می کشانی

تا پیش پای بیرمی سرفراز

چون کهره های قربانی

بر خاک افکنیشان

همواره می کشانی و هرگز نمی رسانی

چه قوم بی شکوه فراموشکاری

دایدم آنچه مرد تواند داد

اما باور نمی کنند

تاریخ چه کاسب وقیح طلبکاری

بوشهر کار و بازار

بازار بوی ماهی

بوشهر شعر و شروه

بوشهر زار زار

در نوحههای بخشو ی پیرار

بوشهر شوره و شکوه

در چله های شبنم وشرجی

بوشهر بوی ماهی

و باز چه رازناک

می خواند آن غریبه شبگرد

در کنج قهوه خانه کاکی

پسین گینی ز بندر بار کردم

غلط کردم که پشت از یار کردم

رسیدم بر سر بست چغادک

نشستم گریه بسیار کردم

بوشهر ! آشیانه شوریدگان دریا دل

نادم به شوره و شکوه و فایز به ناله است

باکی به دام غربت و مفتون اسیر هجر

و آتشی به وادی حیرت

سوداییان بی سر و سامان خویش را

تا چند می دوانی و ... هرگز نمی رسانی؟